Her sabah gün doğumuyla yanında bulurdum kendimi…
Bazı kez sokakları karıştırır, yine de sana çıkan her yolu ezberlemiş gibi götürürdü ayaklarım…
Bazen sağanak bazen de tatlı bir meltem gibi esen rüzgar eşliğinde…
En sevdiğimiz dalgaların sesinde muhabbet ederdik.
Bazen günün nasıl bittiğine inanmamız, ay ışığının yüzümüze vurduğu…
Gözlerimizin gülen ışığından bilirdik…
Seninle ben bilmedim günleri…
Şimdi olsan da yılların üzerini örtebilsek…
Aldığım her nefeste seni istiyorum. İlk uyandığımda sıcak dudaklarını hissetmek tenimde…
Dudakların tanısın istiyorum her kıvrımımı…
Günün ilk ışıklarının da gözlerini kamaştırırcasına dağınık ve seçik olmam…
En güzel manzaran olmam demekmiş…
Bu da benim en çok haz alacağım ve sana sınırsız kuralları keşfetmene imkan sunmam demektir.
Benimle olmadığını bilmek değil…
Benim olduğunu bilmem yetiyor…
Gözümün gördüğü değil…
Göğsündeki yerimi görmem yetiyor…
Yorumlar kapalı.