'Ben inanmazsam ölürüm' dedi küçük kadın,
Ölümle yaşam arasında ince çizgide büyüdüm.
Bir adım ötesinde aklımın sınırları sonsuzluğa karışıyor. 'Ben inanmazsam ölürüm' dedi.
Adaletin paslı yollarından çok defa geçtim.
Hastalıkların en kötüsüne tutuldum.
Güven kaybına...
Aldığım her nefesi ömrümden bir bir düşüyorum.
Kötülüğün yerli yersiz açtığı sokaklarda,
Çiçeklerimi kaybediyorum.
Ben bakmaya kıyamazken,
Özenle ektiğim topraklarla örtüyorum bedenlerini.
Ama ben inanmazsam ölürüm.
Gücümün yetmediği karanlıkların,
Bu dünyada hesabı kesilmeyen tüm canavarların,
Cezası verilmeyen tüm günahların son bulacağına inanmazsam
Inanmazsam anlıyor musun? inanmazsam,
Aklıma da bedenime de sahip çıkamam ki.
Inanmazsam ben inanmazsam
Bilmezsem bir gün herkes hakettiğini bulacak..
Bilmezsem sana inanmazsam ...
Tanrım!
Ben ölürüm...
"Ben inanmazsam ölürüm" dedi küçük kadın...
Bir kadının yüreğinden dökülen bu kelimeler, sadece bir haykırış değil; aynı zamanda bir direnişin, inancın ve insan kalabilme çabasının en saf hâlidir. Karanlıkla kuşatılmış bir dünyanın tam ortasında, inançla ayakta kalmaya çalışanların sesi bu. Kötülüğün kol gezdiği, adaletin geciktiği, insanların kaybolduğu bir çağda; iyiliğe, adalete, merhamete ve ilahi dengeye olan inancımızdan başka ne tutabilir bizi hayatta?
Bu şiir, umutsuzluğa saplanmadan yaşamanın, acı çekerken bile güzellikleri koruma çabasının ifadesi. Her mısra, bastırılmış çığlıkların, yaşanmış acıların ve yarım kalmış adaletin yankısı. Ama aynı zamanda içten içe büyüyen bir umut ve inanç çağrısı… Çünkü inananlar, düşse de yeniden kalkar. Çünkü insan, en çok inandığıyla var olur. Ve biz, ne yaşarsak yaşayalım; bir gün her şeyin yerini bulacağına inanmazsak, gerçekten eksiliriz bu hayattan.
