Günlük yaşamın ayrılmaz bir parçası olan trafik, yalnızca ulaşımı değil aynı zamanda toplumun sosyal kodlarını da yansıtıyor. Bu kodlar içinde kadın sürücülere yönelik yerleşik önyargılar, yıllardır varlığını korumaya devam ediyor. “Kadın şoför” tanımlaması hâlâ bir etiket, bir ayrım ifadesi olarak kullanılırken, trafikte karşılaşılan tutumlar da bu dilin bir uzantısı niteliğinde.
YAPILAN HATALAR CİNSİYETE GÖRE DEĞİŞİYOR
Yolda yapılan küçük bir hata erkek sürücüler için sıradan bir durum sayılırken, aynı hata bir kadın tarafından yapıldığında çok daha sert yargılara neden olabiliyor. Korna, el kol hareketleri, camdan uzanan sert bakışlar ya da gereksiz manevralar, trafikte cinsiyet temelli gerilimin en görünür örneklerinden bazıları. Kadın sürücülerin kimi zaman kurallara birebir uyması dahi “yavaşlık” ya da “acemilik” gibi yorumlarla karşılık bulabiliyor.
Trafikte kadınların araç kullanma becerilerine yönelik alaycı söylemler, sadece bireysel tutumlarla sınırlı kalmıyor. Sosyal medyada, dizilerde, hatta reklam metinlerinde dahi bu algının yeniden üretildiği görülüyor. Böylece toplumsal önyargı, günlük dilin bir parçası haline geliyor ve trafikteki eşitsizlik görünmez ama etkili bir bariyer oluşturuyor.
GÖRÜNMEYEN ÖNYARGILAR FARK EDİLMELİ
Kadınların trafikte yaşadığı bu ayrımcılık sadece bireysel deneyimlerle sınırlı kalmıyor; aynı zamanda güvenli sürüş motivasyonunu, yola çıkma cesaretini ve hatta kentsel hareketlilik hakkını doğrudan etkiliyor. Bu durum, özellikle büyük şehirlerde kadın sürücülerin daha savunmacı, daha dikkatli ve çoğu zaman daha temkinli davranmasına neden oluyor.
Kısaca kadınlar trafikte yalnızca yollardaki risklerle değil, aynı zamanda sosyal bakışlarla da mücadele ediyor. Cinsiyetten bağımsız, adil ve saygılı bir trafik kültürünün gelişmesi ise ancak bu görünmeyen önyargıların fark edilmesiyle mümkün olabilir.
