Naranjilla meyvesi, Güney Amerika’nın dağlık bölgelerinde yetişmesi ve yurt dışına çıkarılamamasıyla dikkat çekiyor. Yerli halkın “lulo” olarak adlandırdığı meyve, hem narin yapısı hem de uygulanan karantina kuralları nedeniyle yalnızca yetiştiği bölgede taze olarak tüketilebiliyor.
And Dağları’na özgü bir meyve
Domatese benzeyen görünümüyle dikkat çeken naranjilla, patlıcangiller familyasına ait bir tür olarak biliniyor. Sadece And Dağları’nın iklim koşullarında yetişebildiği için Güney Amerika dışında taze haline ulaşmak mümkün olmuyor. Bu nedenle bölgeye gelen turistler, meyvenin tadına bakmak için satıcıların önünde uzun kuyruklar oluşturuyor.
Tadını tarif etmek zor
Yerli halk tarafından “lulo” olarak bilinen meyvenin içi parlak yeşil ve oldukça sulu bir yapıya sahip. Tadı limonun ekşiliğini, ananasın tropik aromasını ve hafif buruk bir tat hissini bir araya getiriyor. Nadiren bulunması ve alışılmadık aroması naranjillayı deneyenlerde unutulmaz bir tat bırakıyor.
Meyvenin yurt dışına çıkışı neden yasak?
Naranjillanın kabuğu oldukça ince olduğu için en küçük darbede bile zarar görüyor. Olgunlaşmış meyveler çok hızlı bozulduğundan çoğu ürün daha tam olgunlaşmadan toplanıyor. Taşıma sırasında ise hassasiyet gösterilmezse meyvelerin büyük kısmı ziyan oluyor.
Karantina kuralları etkili
Meyvenin yurt dışına çıkarılmasını engelleyen en önemli unsur sıkı karantina kuralları. Hastalık ve zararlı böcek taşıma riski, birçok tropik meyvede olduğu gibi naranjillanın da sınır dışına çıkmasını önlüyor. Bu uygulama tarımsal üretimi koruma amacı taşıyor.
Turistler taze meyveyi götüremese de pastörize meyve suyu ve dondurulmuş posa gibi işlenmiş ürünleri satın alabiliyor. Ancak bu ürünlerin tadı taze naranjillanın yerini tutmuyor.
