Bazı tarifler vardır; ölçüleri mutfakta başlar ama değeri sofrada bitmez. Elmalı turta da onlardan biridir. Aslında herkes nasıl yapıldığını az çok bilir… Tereyağı yoğrulur, elmalar rendelenir, tarçın kokusu mutfağı sarar. Ama kimse elmalı turtayı sadece “bir tatlı” olarak hatırlamaz. Çünkü o, çoğu evde çocukluğun sessiz tanığıdır.

İşe önce iç harçtan başlanır. Üç elma rendelenir tavaya alınır, üzerine bir bardak şeker eklenir. Elmalar suyunu salıp çekene kadar pişerken zaman da ağırlaşır. O sırada mutfakta sohbet azalır, camdan dışarı bakılır. Tarçın eklenirken insanın içinden de bir şeyler serpilir hayata… Bir avuç ceviz konur isteyenin, koyamayanın anıları yeter zaten.

Hamur ise ayrı bir sabır işidir. Tereyağı, pudra şekeri ve yumurta yoğrulurken, insan farkında olmadan kendi hayatını da toparlar. Un azar azar eklenir; tıpkı yılların üst üste birikmesi gibi… Ele yapışmayan yumuşak bir hamura geldiğinde herkes rahatlar. Hayatta da “tamam buradayım” dediğimiz an buna benzemez mi zaten?

Hamurun büyük kısmı kalıba bastırılır. Kenarlar düzeltilir, içi açılır. Sonra o mis gibi elmalı harç yayılır ortasına… Tıpkı hayatın ortasına konan umutlar gibi. Üzeri kalan hamurla kapatılır; bu bazen rendeleyerek yapılır, bazen küçük parça parça serpiştirilir. Düzgün olması gerekmez, çünkü ev tatlılarının güzelliği kusurundadır.

Fırın kapandığında iş biter sanılır ama asıl bekleyiş o zaman başlar. Fırının camından bakılır, hamurun kızarması izlenir. Sabretmeyi öğretir elmalı turta. Erken çıkarırsan hamur kalır; geç kalırsan üstü yanar… Hayat gibi tam kıvamında almak gerekir.

Ve sonunda… Pudra şekeri serpilir üstüne. İlk dilim genelde en sessizidir. Kimse konuşmaz, herkes o ilk tadı alır. Tatlı damağa değdiğinde sadece elmayı, tarçını hissetmezsiniz; annenin mutfağını, çocukluğun telaşsız saatlerini, geçmişte kalmış sadeliği de tadarsınız.

Elmalı turta bu yüzden sadece bir tarif değildir. O, ölçüsü kesin olsa bile manası her evde başka olan bir mutluluktur. Bir dilim yeter; hem mideyi hem kalbi doyurur.

Belki de bu yüzden en güzel tarif defterlerde değil, hafızalarda saklıdır…